Soms gebeurt het wel eens dat je een tijdje niet op je werk bent. Vakantie, verlof, ziekte enz. Om 1 van die redenen was het voor mij ook al even geleden dat ik gewerkt had.
Als ik even niet geweest ben heb ik altijd een gezonde spanning. Hoe zou het gaan met 'mijn' bewoners, wie zou er nieuw gekomen zijn, wie zou er met ontslag zijn gegaan, of erger nog, wie zou ons ontvallen zijn?
Zo ging ik nu ook weer. Een avonddienst. Met dat ik de afdeling op loop merk ik al dat dit mijn afdeling is. Dit is mijn plekje, de plek waar we als collega's en bewoners al veel meegemaakt hebben. Vanavond sta ik 'over'. Dat wil zeggen, ik ben extra om bij te springen. Normaal sta ik vaak op dezelfde 2 groepen. Maar nu sluip ik ook even de andere gangen op. De meeste bewoners die daar wonen ken ik al jaren. Ik wil ze even zien. Even een praatje maken.
Ik loop de woongroep op waar mensen wonen met een verstandelijke beperking. 1 van de bewoners vraagt me ''en wie ben jij?'' Nadat ik mijn naam genoemd heb weet ze het weer. ''Oja die van die kindjes met zulke leuke namen!'' Hej wat leuk! Dat weet ze nog.
Ik loop verder, een bewoonster die niet kan praten kijkt me aan. Ze lacht, ze probeert mijn hand te pakken. Ik lach terug en zeg: ''wat heb ik je gemist! Hoe gaat het met je?'' En met dat ik er erg in heb trekt ze aan beide armen, ze wil staan. Ik help haar overeind. Ze slaat haar armen om me heen en legt haar hoofd op mijn schouders. Ik glimlach en geniet van dit kostbare moment.
Ze heeft me gemist, en dat was wederzijds.