Uit mijn avonddienst loop ik zachtjes naar boven en kijk ik naar mijn kinderen, 1 voor 1 ga ik ze langs. Iedere avond.
Soms ga ik zomaar even stil naast ze zitten. Leg ik mijn hand op hun hoofd. Kus ik ze. Fluister ik ze toe hoeveel ik van ze houd. Als de muren oren zouden hebben… Ik besef op zulke momenten des te meer wat voor een enorme waarde ze voor ons samen hebben. Ieder op hun eigen manier. De één druk en praat de oren van je hoofd. De ander druk, praat veel maar laat vrijwel nooit het achterste van haar tong zien. En natuurlijk de jongste, die steeds meer gaat brabbelen en probeert op allerlei manieren ons iets duidelijk te maken. Wat hou ik van ze, wat een rijkdom. En toch, het vliegt me op zulke momenten aan. Wat een verantwoordelijkheid. We hebben ze te leen, we moeten ze eens terug geven. En hoe moeten wij dat doen? Opvoeden in de vreze van de Heere? Geen idee, we hebben Ja gezegd. Maar hoe dan? Natuurlijk we nemen ze mee naar de kerk, we lezen uit de Bijbel, we zingen, we bidden. Ja daar sta je soms van te kijken. Waar hun voor bidden. Maar ook zo eenvoudig. Zo puur, zo eerlijk. Er zei een keer iemand tegen me, je kinderen zijn je spiegel. Ze laten je soms zo eerlijk zien wat jij niet weet, waar jij denk hoe moet het.
Zo was er een keer een moment dat we op vakantie waren in Zuid Frankrijk, ik was aan het zwemmen samen met onze oudste die toen 3 bijna 4 was. Ze had een versje geleerd op de psz die ze steeds zong, zet heer een wacht voor mijne lippen behoed de deuren van mijn mond. En toen we aan het zwemmen waren was er een echtpaar wat in het Nederlands op iedereen commentaar gaf zo ook op ons. Ik was er zo klaar mee, ik dacht als ze nog een keer wat zeggen dan krijgen ze er van langs. En toen opeens, mama zullen we samen zingen zet Heer een wacht? Tja. Je snapt ik heb niks meer gezegd tegen die mensen.
Mijn gedachten gaan weer terug naar vanavond, ik heb weer gewerkt! Vooraf kijk ik uit naar momenten zomaar even 1 op 1 met iemand. Dat lukt niet altijd, maar er zijn momenten die zijn zo bijzonder. Zo had ik pas zomaar even een gesprekje met iemand over kinderen. Ze vertelde over haar kinderen, ieder met zijn eigen gaven. Ieder kind: UNIEK. En dan, zit je in Salem. Wat een verdriet, loslaten. Ik voel me even schuldig dat ik gisteren nog zei tegen mijn man, grrr zaten ze maar op school. En als ze dan op school zitten, dan wil ik dat ze thuis zijn. Ik mis ze. Moeder zijn is geweldig, moeder zijn is een zegen. Ik vertelde dat ik het soms zo moeilijk vind om consequent te zijn, gevoel te hebben dat ik tekort schiet. En zomaar hadden we even een gesprek met elkaar. Van hart tot hart, zij haar kinderen op afstand. Ik zo dichtbij in huis. Maar we hebben wat gemeen, ze liggen in ons hart. Voor altijd. Daar komt niemand tussen. Onze liefde voor onze kinderen maakt dat we zomaar even in elkaars hart konden kijken, allebei moeder, allebei met dezelfde vragen, allebei gelijk, we eindigen met het welbekende gedicht:
Ik leg de namen van mijn kinderen In Uw handen, graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar Schrift, dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden. Ook niet als satan ze straks als de tarwe zift.
Houd Gij mijn kindren vast als ik ze los moet laten, en laat altijd Uw kracht boven hun zwakheid staan. Gij weet hoe mateloos de wereld hen zal haten, als zij niet in het schema van die wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kindren elk verdriet te sparen, maar wees Gij wel hun Troost als ze eenzaam zijn en bang. Wil om Uws Naams wil hen in Uw verbond bewaren, en laat ze nooit van U vervreemden, nooit hun leven lang..
Ik ga naar huis en denk: 'wat een zegen, wat een voorrecht om dit werk te mogen doen.' Ik hou er zo van, ondanks dat het echt druk is zou ik het voor geen goud willen missen. Het is mijn passie, ja ook mijn roeping. Wanneer mag ik weer werken?